Monthly Archives: czerwiec 2023

Choć przepisy prawa bankowego nie zawierają definicji legalnej kredytu denominowanego, ani kredytu indeksowanego, jest to zagadnienie istotne ze względu na określenie treści zobowiązania oraz skutków jego niewykonania.

Między kredytem denominowanym, a indeksowanym występuje zasadnicza różnica, która dotyczy tego, w jakiej walucie jest określona wartość zobowiązania w umowie, a w jakiej walucie zostaje ono wypłacone.

Kredyt denominowany, to kredyt, w którym jego kwota wyrażona została w walucie obcej np. CHF, ale zgodnie z postanowienia umowy kwota kredytu przeliczana jest według kursu danego banku w dniu uruchomienia kredytu. W takim przypadku kredytobiorca nie mógł wiedzieć, ile dokładnie środków dostanie po tej operacji. Spłata rat kredytu odbywała się w złotówkach w oparciu o aktualny kurs, stąd wysokość rat znacząco się różniła na przestrzeni lat od daty zawarcia umowy.
Jednak odwołanie do tabeli kursów wymiany samego banku sprawia, że to on – bez niczyjego nadzoru – sam mógł ustalić jego wysokość, a kredytobiorca nie miał na to żadnego wpływu.

Kredyt indeksowany, to kredyt walutowy, w którym suma kredytu jest wyrażona i wypłacana w walucie polskiej, indeksowanej do CHF, którą w dniu wypłaty przeliczano na walutę obcą (franki szwajcarskie) i księgowano jako saldo zadłużenia, a w przypadku rat, każdą z nich przeliczano z waluty obcej na walutę polską, zawsze według jednostronnie ustalanej przez bank tabeli.

Zarówno przy kredycie indeksowanym, jak i denominowanym kursy nie były uzgadniane indywidualnie z kredytobiorcami, ani też znane w chwili podpisania umowy. Bank jako silniejsza strona umowy dysponował pełną swobodą w określaniu i zmienianiu ich wysokości, albowiem nie istniały żadne kryteria umożliwiające ich weryfikację.

Najnowsze orzecznictwo w sprawie kredytów frankowych jest wyjątkowo korzystne dla kredytobiorców.

Unieważnienie umowy kredytowej jest obecnie najkorzystniejszym rozwiązaniem dla frankowiczów. Przeważająca część wyroków zawiera właśnie takie rozstrzygnięcie, albowiem sądy dochodzą do przekonania, że umowy zawierające klauzule niedozwolone (abuzywne) bo ich wyeliminowaniu nie mogą w dalszym ciągu obowiązywać.

Orzecznictwo Sądu Najwyższego nie budzi wątpliwości, iż w następstwie zastosowanych przez bank reguł, umowa kredytu stała się trwale bezskuteczna (nieważna), świadczenia spełnione na jej podstawie powinny być postrzegane jako świadczenia nienależne.

Prawomocne wyrok sądu w tym zakresie oznacza, że umowa ta nie obowiązywała już od momentu jej zawarcia. Wyrok sądu ustalający nieważność umowy powoduje, iż strony zobowiązane są oddać wzajemnie wszystkie świadczenia. Preferowanym i najczęściej stosowanym sposobem rozliczenia jest to oparte na zasadzie teorii dwóch kondykcji. Polega ono na tym, że bank zobowiązany jest zwrócić kredytobiorcy wszystkie pobrane przez niego świadczenia w tym odsetki oraz dodatkowe koszty związane z udzieleniem kredytu np. prowizje, zaś kredytobiorca zwraca otrzymany od banku kapitał.

WYKREŚLENIE HIPOTEKI JAKO DODATKOWA KORZYŚĆ WYNIKAJĄCA Z UNIEWAŻNIENIA UMOWY.

Rozstrzygnięcie o nieważności umowy kredytu stanowi podstawę do wykreślenia z działu IV księgi wieczystej ustanowionej na nieruchomości kredytobiorców hipoteki stanowiącej przedmiot zabezpieczenia spłaty kredytu. Istnienie bowiem hipoteki zabezpieczającej wierzytelność jest akcesoryjnie uzależnione od istnienia tej wierzytelności.

Dzięki takiemu rozwiązaniu, kredytobiorca pozostaje właścicielem nieruchomości bez żadnego obciążenia wynikającego z ustalenia nieważności umowy kredytowej.